कोरोना (कविता )

कहाँबाट सुरु गरौँ
भत्किनै लागेको
नेपालको कथा ?
सोच्दा सोच्दै
मनमस्तिस्कले
कोरोना कालबाट
सुरु गर
भनिहाल्यो ।

कलिका राक्षसी मानवले
आविष्कार गरेको कोरोना
सारा जगतमा
महामारीको रूप लिएर आयो
तर
भत्किन लागेको नेपालमा भने
ईँट्टा चोर्न सजिलो
बनाउने माध्यम बनेर आयो,

चीन, अमेरिका, भारत
र अन्य शक्तिशाली मुलुकमा
कस्ता कस्ता वैज्ञानिकहरुले
पत्ता लगाउन नसकेको
कोरोनाको तोड
हाम्रा बुद्धिजीवी नेपाली जनताले
(कोइला काण्ड)
र
हाम्रा सम्माननीय प्रधानमन्त्री ज्यूले
(बेसार काण्ड)
पत्ता लगाएको
तर
भयंकर रुप धारण गरेको
कोरोनालाई
त्यसले
शान्त गर्न
नसकेको कुरा सबैलाई थाहै छ होला,

कोरोनाका लागि विनियोजन
गरिएको
अर्बौं रकम
मामुली नै रहेछ
भन्ने अस्पष्ट तथ्यलाई
सरकारले बडो स्पष्टसँग
प्रमाणित गरेको देखेर
जनता अक्क न बक्क
परेको कुरा सबैलाई थाहै छ होला,
हुन त
राहत वितरण गरेर पनि
हरियो घाँस न खाएर
आँखा कमजोर भएका नेपालीले
त्यसमा
किरा देख्नुमा सरकार को के दोष ?
भन्नेको कमि छैन
भन्ने कुरा पनि सबैलाई थाहै छ होला,

संकटकालमा
ल्याइएको सरकारको
सुन्दा अति राम्रो लाग्ने
‘कोहि भोकै पर्दैन, कोहि भोकले मर्दैन’
नारा पनि
विगतका नीतिहरुझैँ
‘हात्ती आयो हात्ती आयो फुस्सा’
साबित भएको कुरा सबैलाई थाहा नै छ होला,

रोग मेटाउन नसके पनि
भोक मेटाउन सक्छ
भन्ने आशामा
नेपाल आएका
नेपाली अब
यता भोक र शोकले
मर्नुभन्दा
‘उता’ कोरोनाले मर्नु बेस
भन्दै
निराशाको पोको बोकेर
भारतउन्मुख हुँदै गरेको कुरा
सबैलाई थाहा नै छ होला,

मर्ने डर सबैलाई लाग्छ होला,
आज
बाँचियो भने
भोली
आफ्ना सन्ततिलाई
कोरोनाले निम्त्याएको कहरको
कथा सुनाउने रहर पनि
सबैलाई छ होला,

तर
सबैले थाहा पाएर
मात्र के गर्नु
एक आवाज उठाउने व्यक्तिको
जिब्रो काटिएपछि
या
रुपियाँमा उसको इमान बेचिएपछि
अर्कोले जे भइरहेको छ
त्यसलाई चुपचाप
मूकदर्शक बनेर
रमिता हेर्नु
नै उपयुक्त हुन्छ सायद !

दीक्षा भट्ट